Πόνοι οι πόθοι της καρδιάς ανίκητοι κουρσάροι
Το σ αγαπώ μου κλέβουνε τ όνειρο μου χουν πάρει
Γι αυτό σου γράφω δάκρυα που στην ψυχή κυλάνε
Για να γλιστρήσουν ως εκεί που αλλιώτικα μιλάνε
Μην μου το πεις το σ αγαπώ, κρύφτo μες την καρδιά σου
Μες της ψυχής το φυλαχτό καράβι στα όνειρά σου
Στα πράσινα τα μάτια σου, στα κόκκινα μαλλιά σου
Κράτα το χρώμα ζωντανό, κρατώ την μυρωδιά σου.
Η αγάπη μπορεί να ελευθερώσει τα χρώματα απ την νύχτα
Γλυκιά η φωνή της , τρανοί οι ρυθμοί της
Όποιος δεν έτυχε ποτέ να αγγίξει
τα φυλλαράκια και τις πευκοβελόνες της
τα άχυρα και τα πούπουλα της ψυχής της
όποιος δεν ένοιωσε τον έρωτα του νου της,
τα άνθη των μαλλιών της,
τα άλφα της αγάπης της, την θλίψη των χειλιών της,
τους σπόρους των δακρύων της, το χάδι των ματιών της.
Δεν χάιδεψε στα χέρια της, στα βότσαλα των αυτιών της,
τα σκουλαρίκια γιασεμιά και τις γαρδένιες βέρες.
Ένα μικρό κορίτσι , μια λευκή καρδιά,
κάθε γυναίκας τα σκοτεινά κι άπατα νερά,
κάτω από πέπλα μέταλλου και πέτρας
κρύβει τo άνθος της μιας μέρας.
Θυμάμαι πως σε κρατούσα απ το χέρι και ανεβαίναμε το βουνό
και που και που, σε αγκάλιαζα, σε φιλούσα και έπειτα έτρεχες, σε έπιανα, έτρεχες, σε έπιανα...
κι έπειτα έτρεξες και χάθηκες...
ξαφνικά σε βρήκα αλλού κι όταν σε άγγιξα τρόμαξες και χάθηκες...
Κι είδα τις ελπίδες μου σκιές που βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου.
Με ένα όμορφο τάνγκο με πήρε γλυκά ο ύπνος
με μια ανυσηχία απώλειας
τα όνειρα βογγούσαν μέχρι το πρωί...
Το πρωινό της νέας εποχής με βρήκε με ελληνικό καφέ και τζιτζίκια, να γράφω ποιήματα...
Στα χαμόγελα δεν βάζουν απάντηση
τι να απαντήσεις άλλωστε σε ένα χαμόγελο...
Θα θελα να σ οδηγώ σε όνειρα μ ακατανίκητους πειρασμούς
σ αβάσταχτες της μοίρας ερωμένες
ανάμεσα σε μια μεταμφιεσμένη αφήγηση
που στην πραγματικότητα λέγεται ποίηση
ψυχή μου...
Όλα αυτά που φοβάμαι εξιστορώ, ζω ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο
και σκέφτομαι...μια ηλιαχτίδα, μια θαλασσογραφία, ένα τοπίο μυστικό, μια ξαφνική αγάπη...
κι είναι οι σκέψεις χαρακιές κι αίσθησή μου χρώμα
που ζωγραφίζει μια μορφή που μοιάζει στην δική σου.