Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΟΜΟΛΟΓΕΙ

Κλείνω τα μάτια της ψυχής

Απέραντος ο χώρος

τρέχει και στάζει.

Κλείνω τα μάτια...

Σ΄ απάτητα τοπία

στις χαραμάδες του κενού...ΕΙΜΑΙ

Ταξιδιώτης στην μέση της θάλασσας

περιδιαβάζω τις εικόνες.

Όλη η ζωή μου εικόνες σιωπηλές

πλήκτρα και χορδές η ψυχή μου

στα χέρια των αγγέλων.

Χάνομαι στις ουράνιες πνοές...

Απέραντος ο χώρος

αίνιγμα οι τάφοι της αγάπης

σε μια θάλασσα κυκλωμένη από τιμή.

Ακράτητος ανοίγω δρόμο

ανάμεσα βουνών και ουρανού.

Δεν μιλώ πια στους ανθρώπους

και συλλαβίζω στην ψυχή μου

αυτά που ποτέ δεν θα γράψω.

Η άλλη πλευρά των πραγμάτων

Το κέντρο που μας χαρίζει ερμηνείες

Το κενό που δημιουργεί

Η σιωπή που ομολογεί.

Αφουγκράζομαι τους ήχους της νύχτας , μαθαίνω να ακούω στο σκοτάδι .

Διάφανο το μήκος και το πλάτος , γίνεται τρίμματα στο χρόνο,

μιμείται τις σκιές του εαυτού,

τις μορφές.

Όπου και να ναι η ζωή

παιχνίδι με την σκιά και τον ήλιο, είναι το αχνάρι της

σ έναν αόρατο ωκεανό.

Έρμαια οι ψυχές, Αιθερικοί φυγάδες

Δραπέτες της κενότητας, φοβούνται την μοναξιά.

Μυστικοί οι δρόμοι της καταγωγής τους

γυρίζουν στους αιώνες, ικέτιδες μιας προσδοκίας.

Σαν έρωτες πορεύονται στις κοσμογονίες

μ ελαφριά σοδειά

και γεύονται τον πόνο σαν προπατορικό αμάρτημα.

Είναι αλήθεια ο θάνατος;

Ένας μηχανισμός της μοίρας είναι

Για να δίνει πάντα κάποιο σπέρμα αταξίας

στην τάξη της ομοιοκαταληξίας της ζωής...

Πηδά τους φράχτες της συνείδησης.

Άκου την σιωπή που ομολογεί...